KAPILARI ARALAYAN KİŞİ.

Münih’in yaklaşık 90 dakika kuzeyinde, Regensburg’a gelmeden hemen önce... MINI Clubman, Bavyera Ormanının görkemli sonbahar manzarasıyla bezenmiş dolambaçlı bir yolda ilerliyor. Ardından, sportif speedster modeli, küçük bir kilisenin önünden sağa dönerek Gielgen’in çiftliğine ulaşıyor. Çiftlik üç hektarlık bir araziden, otlaklardan, iç mekandan ve büyük bir havuzdan oluşuyor. Ev sahibimiz, gülümseyerek “Buraya geldiğimde kendimi Uluslararası Uzay İstasyonundan Dünya’ya bakıyormuş gibi hissediyorum” diyor. Elbette bu sözleriyle çiftliğin uzaklığından bahsediyor, nitekim çiftliğin uzay kadar sessiz olması mümkün değil. Gielgen ve eşi, küçük çiftliklerini sekiz kedi, altı köpek, iki Haflinger atı ve iki midilliyle paylaşıyor. Ayrıca, Gielgen’in kayınvalidesi ve kayınbabası ile özel ihtiyaçlara sahip bir grup genç de çiftliği mesken edinmiş durumda. Beyaz spor ayakkabılarını ve mavi kapüşonlu üstünü giyen Gielgen, bizlere birleştirilmiş mutfak ve oturma odasının hemen yanında bulunan aydınlık çalışma odasını gösteriyor. Çalışma odasının pencereleri otlağa ve ormana bakıyor. Yerleri doğal taşlarla döşenmiş odada bir şömine ve tüm duvarı kaplayan bir kitaplık bulunuyor. Elbette sarı Panton sandalye, Eames ahşap fil biblosu ve büyük Fantoni masa gibi klasik tasarım unsurları da unutulmamış. Dünyanın dört bir yanında gerçekleştirilen konferansların posterleriyle kaplı olan duvarlarda, Picasso’nun “Ben aramam, bulurum.” sözünün yazılı olduğu bir kartpostal da bulunuyor. Gielgen, “Burası benim düşünme alanım” diyor. “Seyahatten döndüğümde en iyi bu odada odaklanıyorum ve izlenimlerimi değerlendiriyorum.” Gielgen, Vitra için her 18 ayda bir yeni bir iş panoraması oluşturuyor. Bu panoramalarda, iş dünyasının geleceğini şekillendireceğine inandığı global meta trendleri belirtiyor. Bu panorama, müşterileri için geleceği gösteren bir pusula gibi. Çalışma odasının penceresinin önünde uzanan çayıra bakarken, “Bu çiftlik, ayaklarımın yere basmasını sağlıyor” diyor. “Özlediğim tek yer burası...”

Gielgen, Clubman otomobiliyle fabrika kapısından giriş yapıyor. Dünyanın dört bir yanındaki tasarım ve mimari tutkunları, Weil am Rhein’daki Vitra tesisini akın akın ziyaret ediyor. Vitra’nın ardındaki deha olan ve şirket yönetimini kuzeni Nora’ya devreden Rolf Fehlbaum, 1980’lerin başında dahiyane bir fikre imza atmış: Hizmet binalarının da yıldız mimarlar tarafından inşa edilmesi! Zaha Hadid’in keskin çizgilerle tasarladığı itfaiye binasının ve Frank O. Gehry’nin basit bir fabrika ile alışılmışın dışındaki Vitra Müzesini tasarlamasının ardında bu fikir yatıyor. SANAA, devasa bir panna cotta’yı andıran bir depo inşa ederken Herzog & de Meuron da tasarım tarihinin önemli eserlerini barındıran, ateş kırmızısı bir tuğla binaya katkıda bulunmuş. Gielgen, kampüsü tarif ederken şu yorumlarda bulunuyor: “Kampüsün muhteşem bir atmosferi var. Günün hangi saatinde gelirsem geleyim beni sarıyor. Burada çalışırken sorumluluk almayı öğreniyorsunuz.” Trend avcısı Gielgen’in bugün 51 yaşındaki Pirjo Kiefer ile toplantısı var. Vitra İç Tasarım Hizmetleri Başkanı olan Kiefer, ofis projelerinde şirketlere danışmanlık yapıyor. “Raphael’in öngörüleri sayesinde müşterilerimiz için gelecek odaklı ofis ortamları tasarlayabiliyoruz. Karar verme yetkisine sahip kişileri küresel trendler, kurumsal strateji ve mekan arasındaki bağlantıya daha duyarlı bir hale getirerek önümüzü açıyor.” Kumral kaküllerin altından parlak gözleriyle bakan Keifer, pandeminin yarattığı iki etkiyi açıklıyor: “Bir yandan evde daha fazla şey yapmaya başlayacağız. Bu yüzden “aktif ev” kavramı gündemimizde. Öte yandan, ofislerin sonu gelmedi ancak farklı bir rol üstlendiler; özdeşleşmeyi ve duyguları temsil eden bir yer haline geldiler. Bu yüzden ofislere “kulüp ofis” adını veriyoruz.” Kulüp binası kimliğine bürünmüş şirket merkezleri mi? Gielgen, başını sallayarak onaylıyor.